Insectenobservatiebox

Ik zag de YSD insectenobservatiedoos voor het eerst tussen de verjaardagscadeautjes van mijn neef. Het was een klein, lichtgroen plastic doosje, iets groter dan een pakje sigaretten, met een vergrootglasachtig deksel en kleine ventilatiegaatjes langs de randen. Destijds dacht ik: "Het is gewoon een ietwat chique plastic doos, wat is er zo speciaal aan?"

Onverwachts was ik er binnen twee dagen helemaal door gegrepen.

Die middag ving mijn neef een lieveheersbeestje in een bloempot op het balkon en stopte het opgewonden in de observatiebox. Ik lette er aanvankelijk niet veel op, totdat hij erop stond de doos voor mijn ogen te schuiven: "Broeder, kijk, kijk!" Ik leunde dichterbij en was verbijsterd: door het transparante deksel werden de markeringen op de rug van het lieveheersbeestje, die oorspronkelijk slechts een paar kleine zwarte puntjes waren, ongelooflijk duidelijk, en zelfs de fijne krasjes op het rode schild waren duidelijk zichtbaar. Hij kroop langzaam, elke stap stabiel en weloverwogen, terwijl zijn zes slanke poten afwisselend naar voren bewogen, net als een miniatuurtank.

Ik besefte plotseling dat ik, hoewel ik al meer dan dertig jaar leefde, nog nooit echt een lieveheersbeestje had ‘gezien’.

Vanaf dat moment werd dit bescheiden doosje de schat van onze familie. Mijn zoon, die vroeger schreeuwde bij het zien van welk insect dan ook, brengt nu zijn dagen door met het "schatten zoeken" in de buurt met de observatiebox. Hij heeft mieren gevangen - en in de doos ontdekten we dat hun antennes voortdurend trilden, alsof ze telegrammen stuurden; hij heeft krekels gevangen en ziet duidelijk de gekartelde uitsteeksels op hun achterpoten; Het meest verbazingwekkende is dat hij cicadeschelpen heeft gevonden: lege schelpen die aan takken vastzitten, en door de doos heen kunnen we de nette scheur in hun rug zien, waarbij we ons voorstellen dat de cicade moeite heeft om eruit te komen.

Geleidelijk aan begon ik het wonder van dit kleine doosje te begrijpen. Het is als een speciaal raam, dat de microscopische wereld die we gewoonlijk over het hoofd zien, vergroot en vlak voor onze ogen plaatst. Zonder dit zouden we voor altijd kunnen zeggen: "Dat is een insect"; daarmee beginnen we zorgvuldig het unieke uiterlijk van elk insect te observeren; we beseffen dat libellen zulke ingewikkelde aderen op hun vleugels hebben, en dat rupsen gevorkte haren hebben.

Wat nog belangrijker is, het heeft de manier veranderd waarop we naar de natuur kijken. Vroeger betekende het meenemen van de kinderen naar het park rennen en springen; nu hurken we bij het gras, houden de observatiebox vast en observeren eeuwenlang. Mijn zoon heeft geleerd rustig te naderen, zorgvuldig insecten te vangen, en nadat hij ze heeft geobserveerd, opent hij altijd het deksel en laat ze los. Hij zegt: "Papa, laat ze naar huis gaan, naar hun moeders." Het klinkt kinderachtig, maar het raakt mij diep.

Vorige maand, tijdens het inpakken voor onze verhuizing, zag ik die licht versleten YSD insectenobservatiebox weer. Er zaten nog een paar krassen op en het vergrootglasdeksel was een beetje wazig, maar het lag nog steeds veilig in de la. Ik pakte het op, veegde het schoon en besloot het op de boekenplank in ons nieuwe huis te zetten.

Dit is meer dan alleen speelgoed voor mijn kind; het is een herinnering – een herinnering dat we in deze drukke wereld af en toe moeten stoppen en neerkijken op de wereld om ons heen. Er zijn kevers in hun pantser, bekwame katydiden en ijverige legers mieren... Ze zijn er altijd geweest; we zijn gewoon te snel en vergeten vaak naar beneden te kijken.

Misschien gaan mijn zoon en ik dit weekend weer naar het park. Het meenemen van dat kleine insectenobservatiedoosje voelt alsof je een sleutel bij je draagt ​​om de onbekende wereld te verkennen. Wie weet ligt er op de achterkant van het volgende blad een wonderbaarlijk leven dat we nog nooit eerder hebben gezien.